Η Στιγμή, ο Ήλιος και το Αλεύρι Πρόσωπα :  Παναγιώτης Νικολακάκος   | Cross Path & Imprint — Meet a Photographer | Συνέντευξη στη Ζωή Βουζίκα  «To να φωτογραφίζεις σημαίνει να αναγνωρίζεις —στην ίδια στιγμή και μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου— τόσο το γεγονός όσο και την ακριβή διάταξη των μορφών που το εκφράζουν.» –  Henri Cartier-Bresson Ο ακροβάτης  Δεν είναι επαγγελματίας. Δεν χρειάστηκε ποτέ να είναι. Η ματιά του προηγείται του φακού. Φωτογραφίζει πριν ακόμα σηκώσει τη μηχανή. Συλλαμβάνει το βλέμμα ενός παιδιού από άλλη εποχή στον σημερινό κόσμο, τον χορό των ζώων και των πτηνών στην καλημέρα της φύσης, και λίγο πιο δίπλα, σε κάποιο άλλο σκηνικό, ένα ηλιοβασίλεμα που μένει για πάντα. Μια πανσέληνος που βάφει το μυαλό με τις πιο έντονες αποχρώσεις του σύμπαντος. Μέσα από τη μακροφωτογραφία του, σου προσφέρει τα δώρα του πλανήτη: τον πιο παράξενο μικρό οργανισμό παγιδευμένο σε μια ιερή στιγμή της καθημερινότητάς του. Και όλα αυτά, τόσο φυσ...

  ΜΕ  ΠΑ ΡΤΥ  ΤΟΥ ΡΑ Σάββατο 28.06.2025 | Λευκή Σελίδα | Ώρα έναρξης: 21:00 Ποιοι είναι οι Βαγγέλης, Σταύρος και Μιχάλης; Τρεις φίλοι. Τρεις ζωές γεμάτες μουσική. Και μια σκηνή που τους χωράει όλους — κι εσένα μαζί. Ο  Βαγγέλης , ( Βαγγέλης Βαλάσης), κιθαρίστας παλιάς κοπής και σύγχρονης ευαισθησίας, με πορεία από τα εφηβικά του χρόνια σε ελληνικά ροκ σχήματα μέχρι συνεργασίες με μεγάλους καλλιτέχνες. Ο  Σταύρος , ( Σταύρος Καλόστος) με την καρδιά του εκπαιδευτικού και τη φωνή του ερμηνευτή, τραγουδά και κρατάει ρυθμό με το ukulele — γιατί η μουσική θέλει ψυχή, όχι μόνο decibel. Ο  Μιχάλης ,(Μιχάλης Στεφαδούρος)  καθηγητής μουσικής, στα πλήκτρα: άλλοτε σε ταξιδεύει, άλλοτε σε ξυπνά, πάντα σε συγκινεί. Από τις νότες στην ατμόσφαιρα, εκείνος κάνει τη σύνδεση. Μαζί, οι τρεις τους ανεβαίνουν στη σκηνή όχι για ένα απλό live, αλλά για ένα  μουσικό  πάρτι   με χιούμορ ,  ατάκες   και ενέργεια . Με ρεπερτόριο που συνδυάζει  έντεχν...

  Το 1974, η Marina Abramović στάθηκε ακίνητη μπροστά σε ένα τραπέζι με 72 αντικείμενα. Ανάμεσά τους ένα ροζ τριαντάφυλλο, ένα ψαλίδι, μια αλυσίδα, ένα μαστίγιο, ακόμη και ένα φορτωμένο όπλο. Έδωσε την άδεια στο κοινό να της κάνει  ό,τι θέλει . Χωρίς συνέπειες. Για έξι ώρες, το σώμα της έγινε  καμβάς ανθρώπινων προθέσεων . Κάποιοι την χάιδεψαν. Κάποιοι την φίλησαν. Άλλοι την έγδυσαν. Την πλήγωσαν. Ένας έστρεψε το όπλο στο κεφάλι της. Και όλοι —όλοι—  έμειναν σιωπηλοί . Όταν η Abramović τελείωσε την performance και άρχισε να κινείται, οι “θεατές” δεν την κοίταξαν ξανά. Δεν άντεξαν να δουν τον εαυτό τους στο βλέμμα της. Από την performance στην παγίδα Πενήντα χρόνια μετά, δεν χρειάζεται πια κανένα μουσείο. Το πείραμα επαναλαμβάνεται καθημερινά. Σε feeds, σε reels, σε δωμάτια ξενοδοχείων με θέα το Dubai. Και τα σώματα που παραδίδονται,  δεν είναι πάντα ακίνητα — αλλά είναι πάντα σιωπηλά . Η νέα performance φοράει φίλτρα, αμοιβές και βίζες. Δεν υπάρχει αίθουσα τέχνη...

  Μια διαδρομή χωρίς χάρτη, με αποσκευές λέξεις και αποκόμματα καρδιάς.  Είσοδος στη μνήμη Βουτάω στα βαθειά του συναισθηματικού μου αρχείου. Ένα ποτήρι κρασί βοηθά να ξεκλειδώσω και τις πόρτες με τα λουκέτα. Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολύ. Ένα πέρασμα θα κάνω. Να ξεσκονίσω κάτι μισοφθαρμένες λέξεις. Να καθαρίσω κάτι κήπους που γέμισαν αγριόχορτα. Να τακτοποιήσω λίγο κάτι βιβλία με λόγια παντοτινής αγάπης. Άντε, να ακούσω και κάνα βινύλιο. Από αυτά που ζωγράφισαν στιγμές και συνέδεσαν τον ουρανό με τα άστρα και το φεγγάρι με τους ήλιους της αγάπης και του έρωτα. Ίσως ανοίξω και εκείνο το κουτί με τα αποκόμματα – εισιτήρια ένωσης και χωρισμού. Με ποιήματα και στιχάκια στο πίσω μέρος, που εκδήλωναν το μεγαλείο της συνάντησης. Μπορεί να ανοίξω και λίγο τη βαλίτσα με τα όνειρα που κουβαλούσε κάθε στιγμή. Μπορεί και όχι. Δεν θα μείνω άλλωστε για πολύ – μόνο τόσο, όσο να καταλάβω τι μου συνέβη. Η διαδρομή χωρίς χάρτη Αυτή η πορεία δεν έχει οδηγίες. Είναι το ξυπόλητο περπάτημα προς ...

  ΡΟΖΑ Εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Maurice Pons Χριστούγεννα, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Πριγκιπάτο του Βάσκελχαμ. Ένας δεκαετής πόλεμος έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του σε αυτήν την μικρή πόλη της Βόρειας Γαλλίας. Οι απλοί πολίτες έχουν εκλείψει, τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Πλειοψηφία των κατοίκων; Ο στρατός του Βάσκελχαμ. Ένα παράξενο φαινόμενο έχει αρχίσει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις τάξεις του στρατοπέδου: απλοί στρατιώτες αλλά και βαθμοφόροι εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Λιποταξία ή συντεταγμένη επιχείρηση του εχθρού; Μια πληροφορία έρχεται εξ ουρανού: όλοι οι «λιποτάκτες» εθεάθησαν τη νύχτα της εξαφάνισής τους στην ταβέρνα της «Ρόζας» και, πιο συγκεκριμένα, κοιμήθηκαν με την θελκτική ταβερνιάρισσα. Ο κλοιός στενεύει, η παρακολούθηση της ταβέρνας γίνεται εντατική, πειραματόζωα-στρατιώτες αποστέλλονται μέσα μήπως και καταφέρουν να αποσπάσουν κάποια πληροφορία. Μα τίποτα. «Μια κοινή ταβέρνα, όπως όλες οι άλλες» αναφέρει κάποιος. Τι συμβαίνει τελικά ...

  Η πρώτη του Μάη ανθίζει με δύο πρόσωπα. Το ένα κρατά στα χέρια του λουλούδια, στεφάνια, μοσχομυριστά γιασεμιά και παπαρούνες. Το άλλο σηκώνει πανό, φωνάζει συνθήματα και θυμίζει πως τίποτα δεν κατακτήθηκε χωρίς αγώνα. Πάντα μου άρεσε η Πρωτομαγιά. Όχι μόνο για τα στεφάνια, τα χρώματα και τις μυρωδιές της άνοιξης αλλά και για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο αθόρυβο. Ίσως γιατί είναι μια μέρα που κουβαλάει και γιορτή και μνήμη. Δύο μαζί, σε μια σπάνια ισορροπία. Θυμάμαι παιδί, να μαζεύω λουλούδια με τη μαμά, να φτιάχνουμε στεφάνι και να το κρεμάμε στην πόρτα. Κάθε λουλούδι, μια μικρή νίκη της φύσης. Κάθε άνθος, μια υπόσχεση ότι η ζωή ξέρει να επιστρέφει, να ξαναρχίζει. Αργότερα, έμαθα ότι η πρώτη του Μάη δεν είναι μόνο λουλούδια. Είναι και φωνές. Είναι και δρόμοι γεμάτοι από κόσμο που ζητά κάτι καλύτερο. Είναι και ιστορία. Ανθρώπων που δούλεψαν, που πάλεψαν, που άφησαν πίσω τους ένα μονοπάτι για να περπατήσουμε εμείς λίγο πιο ελεύθερα. Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα που η φύση γιορτάζει την α...