Πρόσωπα || Παναγιώτης Νικολακάκος | Meet a Photographer

 Η Στιγμή, ο Ήλιος και το Αλεύρι

Πρόσωπα : Παναγιώτης Νικολακάκος  | Cross Path & Imprint — Meet a Photographer | Συνέντευξη στη Ζωή Βουζίκα 

«To να φωτογραφίζεις σημαίνει να αναγνωρίζεις —στην ίδια στιγμή και μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου— τόσο το γεγονός όσο και την ακριβή διάταξη των μορφών που το εκφράζουν.»
– Henri Cartier-Bresson

Ο ακροβάτης 

Δεν είναι επαγγελματίας. Δεν χρειάστηκε ποτέ να είναι.

Η ματιά του προηγείται του φακού. Φωτογραφίζει πριν ακόμα σηκώσει τη μηχανή. Συλλαμβάνει το βλέμμα ενός παιδιού από άλλη εποχή στον σημερινό κόσμο, τον χορό των ζώων και των πτηνών στην καλημέρα της φύσης, και λίγο πιο δίπλα, σε κάποιο άλλο σκηνικό, ένα ηλιοβασίλεμα που μένει για πάντα. Μια πανσέληνος που βάφει το μυαλό με τις πιο έντονες αποχρώσεις του σύμπαντος.

Μέσα από τη μακροφωτογραφία του, σου προσφέρει τα δώρα του πλανήτη: τον πιο παράξενο μικρό οργανισμό παγιδευμένο σε μια ιερή στιγμή της καθημερινότητάς του. Και όλα αυτά, τόσο φυσικά, τόσο ειλικρινά, που τρομάζεις από το μεγαλείο.

Το μεγαλείο της ζωής.

Το μεγαλείο του στιγμιαίου.

Το μεγαλείο της απόλυτης συγχρονικότητας.

Ενός πλανήτη που κάθε μέρα προσπαθεί να επιβιώσει από τον άνθρωπο.

Και παρ’ όλα αυτά, του προσφέρει ξανά και ξανά:

οξυγόνο, νερό, κύκλο, ζωή.

Ο Παναγιώτης διανύει την πέμπτη δεκαετία της ζωής του και φωτογραφίζει από τα 15 του. Φύση, αστρο-φωτογραφία, άγρια ζώα, τοπία και στιγμές από τα ταξίδια του — συνήθως μόνος ή με έναν φίλο.

Δεν αναζητά την τέλεια λήψη· κυνηγά την ειλικρινή. Το φως, την κίνηση, τη σιωπή πριν το κάδρο.

Το πρωί φτιάχνει παραδοσιακά ζυμαρικά με μεράκι —το ίδιο που βάζει όταν καθαρίζει τον φακό. Τα βράδια ακούει Μητροπάνο, με πιο αγαπημένο το “Ατομική μου Ενέργεια”, γιατί «με πάει κάπου».

Κι εκεί κάπου, στο φως, στον ήχο και στη σκόνη του αλευριού, γεννιούνται οι φωτογραφίες του.

Μαζί, μιλήσαμε για το βλέμμα, τη σιωπή, τις ανατολές που θέλει να μαζεύει, αλλά και για τα παιδιά στην Αφρική που τον κοίταξαν με βλέμμα γυμνό — σαν φωτογραφία.

💬 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

1. Τι βλέπει πρώτα το μάτι σου όταν αντικρίζεις έναν άγριο τόπο: τον φόβο, το φως ή τον ρυθμό;

Πάντα η προσέγγιση είναι φωτογραφική οπότε το Φως έχει τον κυρίαρχο ρόλο ώστε στη συνέχεια η κάμερα να αποτυπώσει ή όχι…

2. Έχεις βρεθεί μπροστά σε ένα ζώο ή άνθρωπο που δεν ήθελε να φωτογραφηθεί; Τι έκανες;

Στα ταξίδια μου στην Αφρική , είχα το ελάττωμα να φωτογραφίζω μέσα από το τζιπ ,ανθρώπους, ζώα, τοπία κτλ. Κάποτε στο Γιαουντέ φωτογράφισα αυτόν τον τύπο αυθαίρετα. Όταν είδα αργότερα την έκφρασή του στη φωτογραφία, κατάλαβα πόσο τσαντίστηκε. Το σεβάστηκα και δεν τη δημοσίευσα ποτέ πουθενά, κι ας ήταν μια super photo…

3. Υπάρχει φωτογραφία που δεν τράβηξες – και ακόμη σε κυνηγά;

Όχι, πάντα ήμουν υπερβολικός στις λήψεις, ώστε να διαλέγω στο τέλος τις καλύτερες. Αυτό που συλλαμβάνει εκ πρώτης το μάτι μου θα το απαθανατίσω και ας μην είναι καλό…

4. Ποιο είναι το πιο “ήσυχο” κλικ που έχεις κάνει, και τι σου ψιθύρισε;

Γενικότερα τα πιο ήσυχα κλικ είναι όταν αφοσιώνομαι στη macro φωτογράφιση. Ο μικρόκοσμος σπάνια σε αντιλαμβάνεται, οπότε ήσυχα προσπαθείς να κερδίσεις τη στιγμή. Αγαπημένη στιγμή αυτή του ‘Ακροβάτη’…

5. Τι μαθαίνεις για τον εαυτό σου μέσα από τις φυλές που ζουν χωρίς καθρέφτες;

Ότι είμαι τυχερός που γεννήθηκα στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος του Πλανήτη την κατάλληλη στιγμή.

6. Φαντάζεσαι έναν κόσμο όπου τα ζώα μάς φωτογραφίζουν; Τι νομίζεις ότι θα κρατούσαν από εμάς;

Νομίζω τον τρόπο που διασκεδάζουμε και χορεύουμε, θα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για αυτά…

7. Αν έπρεπε να αφήσεις τη μηχανή σου σε ένα δέντρο για να φωτογραφίζει μόνη της, πού θα την άφηνες;

Φαντάζομαι τη στιγμή που τοποθετημένη στη ρίζα ενός δέντρου με ευρυγώνιο φακό, θα κλίκαρε τις στιγμές που κάποιος ελέφαντας ή καμηλοπάρδαλη πήγαιναν για φαγητό στα κλαδιά του…

8. Περισσότερο από όλα: φωτογραφίζεις για να θυμάσαι ή για να ξεχάσεις;

Φωτογραφίζω για να θυμάμαι πάντα… Συχνά ανοίγω τους φακέλους μου και κάνω αναδρομές στα παλιά…

9. Έχεις μάθει να ξεχωρίζεις πότε είσαι παρών στη στιγμή και πότε την "κλέβεις" μέσα από τον φακό;

Ναι, έχω μάθει πλέον ενστικτωδώς να κυνηγάω τις στιγμές πρωτίστως και μετά να σηκώνω την κάμερα…

10. Ποιο αντικείμενο κουβαλάς πάντα μαζί σου — εκτός από τη μηχανή σου;

Σκέφτομαι αρκετά για να το βρω ποιο μπορεί να είναι, αλλά δεν… ΤΙΠΟΤΑ. Όχι, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μόνο Κάμερα και Φακοί…

11. Ποιο βλέμμα σε έχει συγκινήσει περισσότερο: ζώου ή ανθρώπου; Και γιατί;

Τα αθώα βλέμματα των μικρών παιδιών στην ύπαιθρο της Αφρικανικής Ηπείρου, που σε κοίταζαν και σου μετέδιδαν τη καθημερινή δυσκολία της επιβίωσης (ξυπόλητα, άπλυτα, με σκισμένα ρούχα, δίχως νερό και φαγητό)…

12. Αν αύριο σου έλεγαν πως δεν μπορείς πια να φωτογραφίζεις, τι θα έκανες με τα μάτια σου;

Θα γέμιζα τον εγκέφαλό μου με όσα περισσότερα ηλιοβασιλέματα και ανατολές μπορούσα.

📷 «Η φωτογραφία είναι η τέχνη να παγιδεύεις το φως πριν φύγει.»

– Joel Meyerowitz

Γι' αυτό λοιπόν Παναγιώτη, ευχόμαστε να παγιδεύεις το φως πάντα και να φωτογραφίζεις σαν να πρόκειται να ξεχάσεις, για να συνεχίζεις να μας χαρίζεις μοναδικές στιγμές της ζωής στον πλανήτη γη

 

✍️Συνέντευξη- κουβέντα με την  Ζωή Βουζίκα 

Πρόσωπα | Ο Παναγιώτης Νικολακάκος

|| repost f :  zetavictory.blogspot.com