Rhythm 0: Η σιωπή κοστολογείται – η αξιοπρέπεια εξαντλήθηκε

 Το 1974, η Marina Abramović στάθηκε ακίνητη μπροστά σε ένα τραπέζι με 72 αντικείμενα. Ανάμεσά τους ένα ροζ τριαντάφυλλο, ένα ψαλίδι, μια αλυσίδα, ένα μαστίγιο, ακόμη και ένα φορτωμένο όπλο.

Έδωσε την άδεια στο κοινό να της κάνει ό,τι θέλει. Χωρίς συνέπειες.

Για έξι ώρες, το σώμα της έγινε καμβάς ανθρώπινων προθέσεων.

Κάποιοι την χάιδεψαν. Κάποιοι την φίλησαν.
Άλλοι την έγδυσαν. Την πλήγωσαν. Ένας έστρεψε το όπλο στο κεφάλι της.
Και όλοι —όλοι— έμειναν σιωπηλοί.

Όταν η Abramović τελείωσε την performance και άρχισε να κινείται, οι “θεατές” δεν την κοίταξαν ξανά. Δεν άντεξαν να δουν τον εαυτό τους στο βλέμμα της.

---

Από την performance στην παγίδα

Πενήντα χρόνια μετά, δεν χρειάζεται πια κανένα μουσείο.
Το πείραμα επαναλαμβάνεται καθημερινά.
Σε feeds, σε reels, σε δωμάτια ξενοδοχείων με θέα το Dubai.
Και τα σώματα που παραδίδονται, δεν είναι πάντα ακίνητα — αλλά είναι πάντα σιωπηλά.

Η νέα performance φοράει φίλτρα, αμοιβές και βίζες.
Δεν υπάρχει αίθουσα τέχνης, υπάρχει NDA(σύμβαση εμπιστευτικότητας).
Το "κάνε μου ό,τι θέλεις" έγινε DM με τίτλο "Interested in collab?".
Η συγκατάθεση δεν είναι πια επιλογή, είναι συμφωνημένη σιωπή.

Πηγή: Tel Aviv Museum of Art

---

Το χρήμα ως χορηγός της διαφθοράς

Σε αυτά τα "χρυσά κλουβιά", κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος.
Ο θύτης δεν γεννιέται τέρας — διαφθείρεται από τη σιγουριά ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα.
Το σώμα, την ανοχή, τη σιωπή.
Το θύμα δεν γεννιέται υποτελές — εκπαιδεύεται να κοστολογεί το τραύμα του.
Και να το προμοτάρει.

Το χρήμα εξουδετερώνει τη συνείδηση.
Ποτίζει τον ναρκισσισμό του εκμεταλλευτή.
Κατευνάζει τις ενοχές του εκμεταλλευόμενου.
Χτίζει έναν κόσμο όπου όλα είναι διαθέσιμα — αν πληρώσεις αρκετά.

Στην τέχνη, η παράδοση του σώματος έχει σκοπό.
Στην πραγματικότητα, έχει τιμή.

---

Κι εμείς;

Η Abramović δοκίμασε τα όριά μας ως θεατές.
Τώρα δοκιμάζονται τα όριά μας ως κοινωνία.
Όταν βλέπουμε, ξέρουμε.
Όταν ξέρουμε και σιωπούμε — πόσο απέχουμε πια από εκείνους τους θεατές του 1974;

Ίσως το πιο επικίνδυνο αντικείμενο στο τραπέζι δεν ήταν το όπλο.
Ήταν η ίδια η σιωπή.

Πηγή: Tel Aviv Museum of Art

Rhythm 0 : Μια γέφυρα ανάμεσα στην τέχνη ως καταγγελία και στην πραγματικότητα ως αποδοχή.

Η διαχρονική επαναληψιμότητα της βίας όταν μεταμφιέζεται σε "συγκατάθεση".

1. Το θέμα είναι η σιωπή και η μεταβίβαση της ευθύνης.

   • Η Abramović παρέδωσε τον εαυτό της σιωπηλά στο κοινό.

   • Σήμερα, πολλές γυναίκες (ή άνθρωποι γενικότερα) διδάσκονται να παραδίδουν τον εαυτό τους για ένα αντάλλαγμα, αλλά χωρίς να μπορούν να μιλήσουν — ούτε πριν, ούτε μετά.

   • Ο παρατηρητής πάλι μένει σιωπηλός. Scrollάρει, κάνει like, και μετά συνεχίζει.

2. Το κοινό γίνεται συμμέτοχο μέσα από την παθητικότητα.

   • Όπως οι θεατές του 1974 που ξεκίνησαν "χαϊδεύοντας" και κατέληξαν "κακοποιώντας".

   • Έτσι και τώρα, οι "θεατές" των reels, των posts, των fake luxurious life snippets είναι μέρος της ίδιας επιδοκιμασίας/αδιαφορίας που θρέφει την παρακμή.

3. Το σώμα ως "αντικείμενο δημόσιας χρήσης" είναι το νήμα που τα ενώνει.

   • Στην performance, το σώμα της Abramović έγινε σύμβολο.

   • Στη ζωή, τα σώματα κοστολογούνται. Όχι για τέχνη, αλλά για απόλαυση, εξουσία, επίδειξη.

4. Το χρήμα μετατρέπει τα όρια σε πείραμα.

   • Στην τέχνη, το “ό,τι θέλετε” είχε σκοπό: να αποκαλύψει την ωμότητα του άλλου.

   • Στο Dubai, το “ό,τι θέλετε” δεν έχει σκοπό, μόνο τιμή. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο σκοτεινό.

Rhythm 0, Ο καθρέφτης .Η σιωπή κοστολογείται. Η αξιοπρέπεια εξαντλείται.

Το Rhythm 0 δεν ήταν μόνο ένα καλλιτεχνικό έργο — ήταν ένας καθρέφτης.
Ένας καθρέφτης για όλους μας.
Ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν το σώμα και η ψυχή των ανθρώπων γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης, και η σιωπή γίνεται κανονικότητα.
Όταν η κοινωνία χάνει την ικανότητα να αντιδράσει στην εκμετάλλευση, και επιλέγει να είναι θεατής σε όλα όσα την αφορούν.

Το πείραμα της Abramović ήταν ένα σημείο καμπής.
Αλλά η πραγματική ερώτηση είναι: πόσες φορές συνεχίζεται καθημερινά, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;

Πηγή: SALT

Το δέντρο και το δάσος που χάνουμε

Η αντίδραση πολλών είναι: «Καλά να πάθουν, αφού θέλουν τα λούσα και τα εύκολα χρήματα.» Είναι η ματιά που κοιτάει το δέντρο και ξεχνά το δάσος.

Αυτό που χάνουμε  και που ίσως φοβόμαστε να κοιτάξουμε, είναι πως μέσα από αυτές τις ατομικές επιλογές διαμορφώνουμε μια κοινωνική κουλτούρα ανοχής στη σήψη.
Μια παιδεία που σιωπά μπροστά στην εκμετάλλευση, που χειροκροτεί την βία ως θέαμα.
Και που αναγνωρίζει το χρήμα ως τον μοναδικό κυρίαρχο στην αξία της ζωής.

Ποιος συνεχίζει το πείραμα;

Κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια, κάθε φορά που λέμε «καλά να πάθουν»,
κάθε φορά που αφήνουμε τη βία να γίνει «θέαμα»,
εμείς συνεχίζουμε το Rhythm 0.

Η διαφορά;
Τώρα το πείραμα δεν είναι σε μια γκαλερί τέχνης.
Είναι στην πραγματική ζωή.

✍️Ζωή Βουζίκα, εσωτερικοί μονόλογοι Zoom in Victory stories

κερασμένο ..Experience , Ludovico Einaudi