Το 1974, η Marina Abramović στάθηκε ακίνητη μπροστά σε ένα τραπέζι με 72 αντικείμενα. Ανάμεσά τους ένα ροζ τριαντάφυλλο, ένα ψαλίδι, μια αλυσίδα, ένα μαστίγιο, ακόμη και ένα φορτωμένο όπλο. Έδωσε την άδεια στο κοινό να της κάνει  ό,τι θέλει . Χωρίς συνέπειες. Για έξι ώρες, το σώμα της έγινε  καμβάς ανθρώπινων προθέσεων . Κάποιοι την χάιδεψαν. Κάποιοι την φίλησαν. Άλλοι την έγδυσαν. Την πλήγωσαν. Ένας έστρεψε το όπλο στο κεφάλι της. Και όλοι —όλοι—  έμειναν σιωπηλοί . Όταν η Abramović τελείωσε την performance και άρχισε να κινείται, οι “θεατές” δεν την κοίταξαν ξανά. Δεν άντεξαν να δουν τον εαυτό τους στο βλέμμα της. Από την performance στην παγίδα Πενήντα χρόνια μετά, δεν χρειάζεται πια κανένα μουσείο. Το πείραμα επαναλαμβάνεται καθημερινά. Σε feeds, σε reels, σε δωμάτια ξενοδοχείων με θέα το Dubai. Και τα σώματα που παραδίδονται,  δεν είναι πάντα ακίνητα — αλλά είναι πάντα σιωπηλά . Η νέα performance φοράει φίλτρα, αμοιβές και βίζες. Δεν υπάρχει αίθουσα τέχνη...

  Μια διαδρομή χωρίς χάρτη, με αποσκευές λέξεις και αποκόμματα καρδιάς.  Είσοδος στη μνήμη Βουτάω στα βαθειά του συναισθηματικού μου αρχείου. Ένα ποτήρι κρασί βοηθά να ξεκλειδώσω και τις πόρτες με τα λουκέτα. Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολύ. Ένα πέρασμα θα κάνω. Να ξεσκονίσω κάτι μισοφθαρμένες λέξεις. Να καθαρίσω κάτι κήπους που γέμισαν αγριόχορτα. Να τακτοποιήσω λίγο κάτι βιβλία με λόγια παντοτινής αγάπης. Άντε, να ακούσω και κάνα βινύλιο. Από αυτά που ζωγράφισαν στιγμές και συνέδεσαν τον ουρανό με τα άστρα και το φεγγάρι με τους ήλιους της αγάπης και του έρωτα. Ίσως ανοίξω και εκείνο το κουτί με τα αποκόμματα – εισιτήρια ένωσης και χωρισμού. Με ποιήματα και στιχάκια στο πίσω μέρος, που εκδήλωναν το μεγαλείο της συνάντησης. Μπορεί να ανοίξω και λίγο τη βαλίτσα με τα όνειρα που κουβαλούσε κάθε στιγμή. Μπορεί και όχι. Δεν θα μείνω άλλωστε για πολύ – μόνο τόσο, όσο να καταλάβω τι μου συνέβη. Η διαδρομή χωρίς χάρτη Αυτή η πορεία δεν έχει οδηγίες. Είναι το ξυπόλητο περπάτημα προς ...