Η πρώτη του Μάη ανθίζει με δύο πρόσωπα. Το ένα κρατά στα χέρια του λουλούδια, στεφάνια, μοσχομυριστά γιασεμιά και παπαρούνες. Το άλλο σηκώνει πανό, φωνάζει συνθήματα και θυμίζει πως τίποτα δεν κατακτήθηκε χωρίς αγώνα. Πάντα μου άρεσε η Πρωτομαγιά. Όχι μόνο για τα στεφάνια, τα χρώματα και τις μυρωδιές της άνοιξης αλλά και για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο αθόρυβο. Ίσως γιατί είναι μια μέρα που κουβαλάει και γιορτή και μνήμη. Δύο μαζί, σε μια σπάνια ισορροπία. Θυμάμαι παιδί, να μαζεύω λουλούδια με τη μαμά, να φτιάχνουμε στεφάνι και να το κρεμάμε στην πόρτα. Κάθε λουλούδι, μια μικρή νίκη της φύσης. Κάθε άνθος, μια υπόσχεση ότι η ζωή ξέρει να επιστρέφει, να ξαναρχίζει. Αργότερα, έμαθα ότι η πρώτη του Μάη δεν είναι μόνο λουλούδια. Είναι και φωνές. Είναι και δρόμοι γεμάτοι από κόσμο που ζητά κάτι καλύτερο. Είναι και ιστορία. Ανθρώπων που δούλεψαν, που πάλεψαν, που άφησαν πίσω τους ένα μονοπάτι για να περπατήσουμε εμείς λίγο πιο ελεύθερα. Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα που η φύση γιορτάζει την α...