Μια διαδρομή χωρίς χάρτη, με αποσκευές λέξεις και αποκόμματα καρδιάς.  Είσοδος στη μνήμη Βουτάω στα βαθειά του συναισθηματικού μου αρχείου. Ένα ποτήρι κρασί βοηθά να ξεκλειδώσω και τις πόρτες με τα λουκέτα. Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολύ. Ένα πέρασμα θα κάνω. Να ξεσκονίσω κάτι μισοφθαρμένες λέξεις. Να καθαρίσω κάτι κήπους που γέμισαν αγριόχορτα. Να τακτοποιήσω λίγο κάτι βιβλία με λόγια παντοτινής αγάπης. Άντε, να ακούσω και κάνα βινύλιο. Από αυτά που ζωγράφισαν στιγμές και συνέδεσαν τον ουρανό με τα άστρα και το φεγγάρι με τους ήλιους της αγάπης και του έρωτα. Ίσως ανοίξω και εκείνο το κουτί με τα αποκόμματα – εισιτήρια ένωσης και χωρισμού. Με ποιήματα και στιχάκια στο πίσω μέρος, που εκδήλωναν το μεγαλείο της συνάντησης. Μπορεί να ανοίξω και λίγο τη βαλίτσα με τα όνειρα που κουβαλούσε κάθε στιγμή. Μπορεί και όχι. Δεν θα μείνω άλλωστε για πολύ – μόνο τόσο, όσο να καταλάβω τι μου συνέβη. Η διαδρομή χωρίς χάρτη Αυτή η πορεία δεν έχει οδηγίες. Είναι το ξυπόλητο περπάτημα προς ...

  ΡΟΖΑ Εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Maurice Pons Χριστούγεννα, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Πριγκιπάτο του Βάσκελχαμ. Ένας δεκαετής πόλεμος έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του σε αυτήν την μικρή πόλη της Βόρειας Γαλλίας. Οι απλοί πολίτες έχουν εκλείψει, τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Πλειοψηφία των κατοίκων; Ο στρατός του Βάσκελχαμ. Ένα παράξενο φαινόμενο έχει αρχίσει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις τάξεις του στρατοπέδου: απλοί στρατιώτες αλλά και βαθμοφόροι εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Λιποταξία ή συντεταγμένη επιχείρηση του εχθρού; Μια πληροφορία έρχεται εξ ουρανού: όλοι οι «λιποτάκτες» εθεάθησαν τη νύχτα της εξαφάνισής τους στην ταβέρνα της «Ρόζας» και, πιο συγκεκριμένα, κοιμήθηκαν με την θελκτική ταβερνιάρισσα. Ο κλοιός στενεύει, η παρακολούθηση της ταβέρνας γίνεται εντατική, πειραματόζωα-στρατιώτες αποστέλλονται μέσα μήπως και καταφέρουν να αποσπάσουν κάποια πληροφορία. Μα τίποτα. «Μια κοινή ταβέρνα, όπως όλες οι άλλες» αναφέρει κάποιος. Τι συμβαίνει τελικά ...